State of Fashion 2022 | Ways of Caring

State of Fashion Biennale 2022 | Ways of Caring
3 juni — 10 juli 2022
7 programma onderdelen
85 activiteiten
5 locaties in het centrum van Arnhem

Duik in onze Digital Recap, die je terugbrengt met informatie over alle deelnemers en programmaonderdelen van de State of Fashion Biënnale 2022 | Ways of Caring, maar ook extra’s zoals de videoregistraties, Whataboutery serie podcasts en speciale interviews.

Bekijk de volledige digital recap van State of Fashion 2022 | Ways of Caring via onderstaande button:

De geselecteerde co-creators kregen de opdracht om in een periode van 4 maanden samen te werken aan een stuk dat speciaal voor de tentoonstelling werd gemaakt. Samen overwonnen ze de moeilijkheden van het samenwerken binnen een online context, het vechten tegen tijdzones en taalbarrières. Ondanks de vele uitdagingen vonden de co-creators een gemeenschappelijke basis en ontwikkelden ze drie verbazingwekkende werken. Naast het co-creatieve werk toonde de tentoonstelling ook persoonlijk werk van de co-creators.

Door verschillende diasporische perspectieven met elkaar te verbinden, onthult de interdisciplinaire installatie de emotionele, culturele en feministische arbeid achter kleding en textiel. In de installatie vordert de structuur de ruimte terug met textiel dat de ontheemde identiteiten informeert. De gedeconstrueerde stoffen suggereren de creatie van ruimte door fragmentatie, bewegende beelden vertellen herinneringen en de foto’s verbeelden het hiernamaals. Het werk richt zich op de meervoudigheid van het bestaan en de mogelijkheden – niet als een enkelvoudige rode draad, maar eerder de altijd verweven dynamiek van het begrijpen van het verleden, het deelnemen aan het heden, het co-creëren van een rechtvaardige toekomst.

bodies that make, bodies that consume reflecteert op materiële residuen als de waarheid van arbeiders, de diepgewortelde leegtes van het wissen van de omstandigheden van arbeiders in de textiel- en kledingproductie. Resten worden ontheemde herinneringen, sporen van bewijs en ruïnes die verbonden zijn met het industrialisatieproces van landen in het zuiden van de wereld: Colombia, Zuid-Afrika en Indonesië. Dit is het bewijs dat industrialisatie en buitensporige (zo niet onmenselijke) arbeidsomstandigheden voor de lokale bevolking hebben gewerkt als een vorm van kolonisatie van land, lichamen, omgevingen en ervaringen. De co-creators hopen de kloof te overbruggen tussen ‘de handen die maken’ en de ‘lichamen die consumeren’ met de wens om de verschillende emotionele en fysieke situaties aan te pakken waarin arbeiders verkeren.

Met behulp van textielafval, grondstoffen en gedeconstrueerde tweedehands kleding, versmolten met multi-traditionele handwerkvaardigheden, maakten de medescheppers een onafgewerkte organische sensorische sculptuur. De installatie wijkt af van de traditionele modenormen door de nadruk te leggen op het milieu, de gemeenschap en relaties tijdens het maken in plaats van op het eindproduct. Het verandert de manier van leren en produceren door onze zintuigen te dekoloniseren door middel van reflectieve solidariteit.

Speciaal voor deze interventie creëerde de in Londen gevestigde multidisciplinaire kunstenaar en ontwerper Clara Chu, die in 2019 afstudeerde aan het Royal College of Art, een installatie waarin ze onze toekomstige winkelstraat visualiseert. In haar werk stelt ze de focus op snelle consumptiegoederen ter discussie en vervaagt ze de grenzen tussen ‘hoge’ en ‘lage’ vormen van cultuur door middel van humoristische transformaties. Ook vermengt ze massaconsumptie met handgemaakt. Haar mobiele installatie documenteerde en bracht verschillende ‘slow street’ initiatieven in Arnhem in kaart. Het deelnemende publiek werd betrokken en liet ideeën en inspiratie achter over de manier waarop mensen met winkelstraten willen omgaan en gedeelde ruimten opnieuw willen inrichten als een manier om een meer inclusief en regeneratief modesysteem te creëren.

In het kader van deze interventie werden in samenwerking met Rozet drie evenementen georganiseerd waarin de winkelstraat centraal stond. In drie creatieve ‘snelkookpannen’ bedachten deelnemers een prototype voor de nieuwe winkelstraat en het stadscentrum van de toekomst. We werkten hiervoor samen met Bureau Ruimtekoers en zochten samenwerking met FDFA, Platform Binnenstad Arnhem en Citymarketing Arnhem. De uitkomsten van alle sessies leverden zoveel waardevolle informatie op dat we deze nu verwerken in een gezamenlijk naslagwerk, dat we als ‘One-Page Manifest’ aan de stad Arnhem willen presenteren. We zien deze resultaten als een voorlopige ‘lobby’ voor de nabije toekomst.

Met de Walk-in Wardrobes onderzochten we de notie van burgerbezit door gebruik te maken van bestaande systemen voor het ruilen of ruilen van kleding om verschillende methoden van niet-monetaire uitwisseling van kleding te testen. Wat als we kleding niet langer zien als iets dat we kopen en bezitten, maar als iets waar we goed voor willen zorgen voordat we het doorgeven aan de volgende drager? Deze garderobes vieren kledingstukken als mijlpalen van geleefde levens en positioneren ze als overgangsobjecten van de ene drager naar de volgende. In dit opzicht hebben we ons niet beperkt tot het uitwisselen van kleding, maar tot het delen van kennis – van verstel- en verandertechnieken tot wassen en onderhouden – om een alternatieve mode-economie op te bouwen waarin kledingstukken zo lang mogelijk in omloop blijven.

Belangrijke partners in dit programma waren – naast de deelnemende lokale ontwerpers, makers en de internationale ontwerpers (zoals Garcia Bello, Cedric Mizero en SOUP Archive) – het kledingbibliotheekinitiatief Outfit Library LESS en textielverzamelaar 2 Switch. Met de kledingdonaties van laatstgenoemde konden we tijdens de Biënnale een testlocatie voor een kledingbibliotheeksysteem voor Arnhem opzetten. De kledingstukken werden gerepareerd, herontworpen, geupcycled en getransformeerd voordat ze via de 2Switch winkel in Arnhem weer in omloop werden gebracht. Dus als je nu 2Switch bezoekt, kom je misschien wel een geupcycled juweeltje tegen van een van de ontwerpers van de inloopkasten, of een item dat met liefde is gerepareerd door je buren. Het belangrijkste resultaat van dit programmaonderdeel is dat er nu een voorstel ligt voor een permanente kledingbibliotheek voor de stad, in samenwerking met bovengenoemde partners.

We hebben de Recovery Garden ontwikkeld in samenwerking met de Hul le Kes Herstelstudio, een reparatiestudio voor zowel mensen als textiel. Het perfectionisme dat onze maatschappij vraagt van mensen en textiel veroorzaakt veel schade. Het huidige modesysteem veroorzaakt veel vervuiling en produceert veel te veel. Het leidt ook tot sociale uitsluiting, minderwaardigheidsgevoelens, burn-outs en depressies bij mensen. De Hul le Kes Recovery Studio is opgericht om een plek te bieden aan mensen die behoefte hebben aan een langzamere en veiligere omgeving. Een plek voor zelfontplooiing en sociaal contact. Hul le Kes laat zien dat een systeem waarin competitie en uitbuiting geen rol spelen wel degelijk mogelijk is. Van de grond tot de kledingkast: een rijkdom aan kleur, gemaakt door de natuur. Tijdens de Biënnale gaf Hul le Kes tien workshops over natuurlijk kleuren, voor zowel basisschoolkinderen en studenten als volwassenen.

Stichting Fibershed Nederland, onze tweede partner in dit verhaal, ontwikkelt regionale vezelsystemen die de bodem opbouwen en de gezondheid van onze biosfeer beschermen. Als thought leadership netwerk en belangenbehartiger die zich richt op multisectorale samenwerking, ziet Fibershed het als haar missie om de mode-industrie te mobiliseren en te begeleiden bij het herbouwen en versterken van lokale textiel toeleveringsketens op basis van sociale, circulaire en regeneratieve waarden.

Fibershed pleit voor een groter aanbod van en variatie in natuurlijke vezels en de lokale productie van biologisch afbreekbaar textiel en kleding van hoge kwaliteit. Tijdens de Biënnale konden bezoekers aan de hand van verschillende lezingen en rondleidingen ontdekken hoe innovatieve bedrijven en pioniers nieuwe methoden ontwikkelen om textiel op natuurlijke wijze te kleuren op basis van oude technieken en nieuwe innovaties. Deze voorbeelden uit het internationale netwerk van Fibershed boden inzicht in wat er al mogelijk is en hoe onderzoekers, ambachtslieden en bedrijven kunnen investeren in natuurlijke kleuroplossingen die niet alleen een buitengewoon kleurenpalet bieden, maar ook bijdragen aan natuurherstel en biodiversiteit.

De derde partij die we hebben uitgenodigd om een bijdrage te leveren aan de Recovery Garden was het Oshadi Collective uit India. Oshadi betekent ‘essentie van de natuur’ of ‘helende plant’ in het Sanskriet. Het plant-to-print project begon als een modelabel voor vrouwen, opgericht in 2016 door Nishanth Chopra. Zijn verlangen om de aarde te respecteren en te regenereren vormt de basis voor elk proces dat betrokken is bij het maken van kleding – van bedrukken en verven tot weven en spinnen – en uiteindelijk terug naar de aarde. Chopra cultiveert een nieuw modesysteem dat geworteld is in oude Indiase landbouwpraktijken en ambachtelijk erfgoed, met als kern een regeneratieve katoenboerderij van 200 hectare.

Het Oshadi-systeem pakt alles aan, van vervuiling tot de behandeling van mensen met respect en waardigheid. Tijdens zijn verblijf in Arnhem deelde Oshadi zijn kennis met lokale merken en ontwerpers wier waarden overeenkomen met zijn eenvoudige ethos: geef meer en je neemt van de aarde. Bovendien gaven Nishanth Chopra en meester-blokdrukker Shyamji Bhai op 4 en 5 juni een serie workshops in de Hersteltuin, waarin ze het oude ambacht van blokdrukken demonstreerden en het proces van natuurlijk verven, van plant tot print, bespraken.

Het Whataboutery-programma bestond uit een reeks intieme gesprekken, maar ook discussies en vooral interactie met de ontwerpers en kunstenaars die deelnamen aan State of Fashion. Onderwerpen als ‘Hoe kunnen we mode inclusiever maken? Hoe kunnen we reparatie toegankelijker maken voor iedereen? Hoe zit het met de impact van de industrie op onze kwetsbare ecosystemen en op de overwerkte en onderbetaalde kledingfabriekarbeiders die uit het zicht en dus uit het hoofd zijn? Hoe kunnen we de industrie en onze winkelstraten opnieuw vormgeven? En hoe zit het met gender, ras en eeuwen van kolonialisme die inheemse gemeenschappen onnoemelijke schade hebben toegebracht en nog steeds toebrengen?

We organiseerden ook driewekelijkse Walkaboutery tours naar alle belangrijke locaties aan de hand van verschillende thema’s.

Molly Vaughan

Molly Vaughan is een kunstenaar uit Seattle die momenteel werkzaam is als universitair docent tekenen en schilderen aan het Bellevue College. In 2011 begon Vaughan openlijk werk te maken als transvrouw, wat leidde tot een aantal lopende werken, waaronder Project 42, The Ornamental Self en Safety in Numbers. Haar werk is nationaal en internationaal tentoongesteld in zowel solo- als groepstentoonstellingen. De meest recente tentoonstelling, Project 42: Molly Vaughan, werd gehouden in het Bainbridge Island Museum of Art en toonde de eerste 21 van de 42 kledingstukken die Vaughan voor dit project maakt. MOTHA en Chris E. Vargas Present: Trans Hirstory in 99 Objects was te zien in The Henry Art Gallery aan de Universiteit van Washington en We the People in het Minnesota Museum of American Art.

In Project 42 eert Molly Vaughan (VS) de levens van vermoorde transgender en gender non-conforme Amerikanen. In elk werk van het herdenkingsproject wordt een individu geëerd met een kledingstuk en een gezamenlijke actie. Elk kledingstuk is gemaakt van stofpatronen die zijn ontwikkeld tijdens een bezoek aan de locatie van de tragische moord via Google Earth en Google street view. Met haar werk wil Vaughan mensen bewust maken van het geweld waarmee transgenders en genderongelijken, vooral gekleurde transvrouwen, in de hedendaagse Amerikaanse samenleving geconfronteerd worden. Door dit bewustzijn te creëren, hoopt ze ook een collectieve ally-ship in de samenleving te realiseren. “42” verwijst naar de gemiddelde levensduur van iemand in deze gemeenschap.

Jan Hoek

Jan Hoek (1984) is kunstenaar en schrijver. In zijn werk is hij altijd aangetrokken tot de schoonheid van buitenstaanders wereldwijd en altijd enthousiast om intensief samen te werken met mensen die normaal gesproken over het hoofd worden gezien en samen een nieuw beeld te creëren. Hij fotografeerde filmsterren als motortaxichauffeurs uit Nairobi, een Amsterdamse ex-heroïneverslaafde die er altijd van droomde een supermodel te zijn, maakte psychedelische zines over de sekstoeristenhoofdstad van de wereld Pattaya en maakte een serie over de Maasai die zich niet identificeren met het springstereotype beeld. In het universum van Hoek zijn de ‘normale’ mensen de vreemdelingen en de buitenstaanders de funky heersers van deze planeet. Hoeks werk is onder andere te zien geweest op Foam (Amsterdam), Unseen Festival (Amsterdam), Photoville (New York), Fomu (Antwerpen) en Lagos Photo (Lagos).

Het project Sisaaz of the Castle is het resultaat van een doorlopende samenwerking tussen modeontwerper Duran Lantink, transsekswerkersorganisatie SistaazHood en Jan Hoek. De Sistaaz zijn felle activisten, trots om trans te zijn, trots om sekswerker te zijn en nog trotser op hun verbluffende gevoel voor stijl. En ze willen dat dit erkend wordt. De meeste meiden zijn dakloos en wonen onder een brug bij het Kasteel van Goede Hoop in Kaapstad (Zuid-Afrika).

Samen creëerden ze een serie foto’s en een modecollectie gebaseerd op het uiterlijk van de meisjes en hun vermogen om alles wat ze vinden om te toveren in de meest uitbundige outfits.

Moderator Theodorus Johannes

Theodorus Johannes (he / they / she) is a filmmaker, researcher, storyteller and notorious outfit repeater. They make reports that concentrate on fashion as a complex and powerful form of communication, in which themes such as identity and authenticity are inquired. Community, folklore and needlework are central in their art practice.

Performance Matthew Wang

Een vraag die M. al een tijdje bezighoudt: hoe kan artistiek werk verzet belichamen en plaats maken voor individuele en collectieve agency? Ze zijn op zoek gegaan naar praktijken die gebaseerd zijn op een aanwezig en genereus gevoel van plaats. Elke ontmoeting met zo’n object, persoon of omgeving bevestigt een kijk op deze wereld als onderling afhankelijk en ondeelbaar. Elk klein verhaal onthult de leugen die kapitalistische en koloniale systemen diep in hen hebben verankerd. Zij geloven dat er nog steeds vreugde en hoop te vinden is in de scheuren en plooien.

Het werk waar ze zich toe aangetrokken voelen is datgene dat de socialiteit en performativiteit van onze geleefde ervaringen begrijpt – ze lijken zachtjes te vragen: hoe kan deze wereld ooit zo anders zijn? bedachtzamer? meer geëngageerd? leefbaarder? Hoewel hun cynische antwoord op de vraag “Wat doe je?” nog steeds “kunstenaar” is, geloven ze niet dat kunst de enige plek is om deze antwoorden te vinden. Anders gezegd, ze vinden het meest onaangekondigde en onzichtbare werk vaak het meest radicaal. Tussen de rommelige overlappingen kunnen ze geen duidelijke ‘positie’ in hun werk en leven verwoorden, wat er is, is vaak een resultaat van toeval en uitwisseling.

De conferentie Ways of Caring – Practicing Solidarity onderzocht hoe solidariteit in de mode kan worden beoefend. In reactie op de uitbraak van COVID-19 hebben we veel oproepen gehoord voor solidariteit, een solidaire mode-industrie en solidaire praktijken van maken en dragen. Nieuwsgierige modeprofessionals en creatieve beoefenaars van over de hele wereld werden uitgenodigd om deel te nemen aan een hybride conferentie van 48 uur om diepere kennis over het onderwerp te ontwikkelen – over de grenzen van de modediscipline heen. Door middel van interactieve presentaties, gesprekken, lezingen, demonstraties en workshops konden mensen zich afstemmen op relevante denkers, creëren met inspirerende makers en interacteren met gelijkgestemde modebeoefenaars. Samen werkten we aan een meer solidair modesysteem.

De conferentie begon op 30 juni met een inspirerend online programma samengesteld door 10 modeplatforms en collectieven van over de hele wereld. Deelnemers waren onder andere Sueli Maxakali en Isael Maxakali, Rio Ethical Fashion uit Brazilië, Fashion Revolution, de Union of Concerned Researchers in Fashion, Ricarda Bigolin en Chantal Kirby uit Australië, Bhaavya Goenka uit India, Fashion Act Now, Amy Twigger Holroyd en het Research Collective for Decoloniality & Fashion. Op 1 juli ging de conferentie live verder in Arnhem met demonstraties, lezingen, workshops en discussies door kritische modebeoefenaars waaronder Anna Piroska Tóth, Louise Croff Blake, Caulfield-Sriklad, Ben Barry, Mila Burcikova & Monica Buchan, Patchwork Family, Schepers Bosman en TOTON, naast vele anderen. De conferentie werd ondersteund door onder andere Gemeente Arnhem.

Meer informatie
Updates en het volledige programma zijn te vinden op www.practicingsolidarity.nl

Over ArtEZ
ArtEZ Hogeschool voor de Kunsten creëert mogelijkheden voor artistieke, intellectuele en persoonlijke groei voor haar internationaal diverse gemeenschap van studenten, docenten en onderzoekers. Kunst bindt ons en is een katalysator voor innovatieve ideeën en alternatieve benaderingen. Ons motto is: kunst verandert.